Suzanne van Lohuizen (1953-2019) begon haar carrière als actrice bij theatergroep Proloog. Daarnaast schreef en regisseerde ze teksten samen met Josée Hussaarts. Van Lohuizen verwierf voornamelijk bekendheid met het schrijven van toneelteksten voor jeugdtheater en wordt nogsteeds veel gespeeld in het buitenland.
De Nederlandse toneelschrijfster Suzanne van Lohuizen werd geboren in 1953. Ze doorliep twee jaar van de Arnhemse toneelschool. In 1977 studeerde ze af voor M.O.-A Nederlands aan de Geldersche Leergangen. Zij begon haar carrière als actrice bij de politieke theatergroep Proloog. Daarnaast ging zij zich bezig houden met het regisseren en schrijven van teksten voor kinderen en volwassenen. Van Lohuizen verwierf voornamelijk bekendheid met het schrijven van toneelteksten voor jeugdtheater. In een interview zegt ze daarover: ‘Het gevecht van een kind tegen de wereld om hem heen is een heel zwaar gevecht. Ik schrijf voor kinderen niet uit zendingsdrang, maar omdat ik me daar nog steeds emotioneel mee verbind.’
In 1992 ontving Suzanne van Lohuizen de Nederlands-Vlaamse Toneelschrijfprijs voor Heb je mijn kleine jongen niet gezien? en Het Huis van mijn Leven, beide teksten voor kinderen. Deze twee teksten verschillen erg in thema en stijl. Het thema, het bronnenmateriaal, is voor Van Lohuizen vaak bepalend voor de sfeer en het ritme van de taal. Ze schrikt er niet voor terug om de meer macabere en sombere aspecten van het leven in haar teksten aan te pakken.
Vanaf 1993 vormden Suzanne van Lohuizen en Josée Hussaarts een kern-productieteam: Hussaarts en Van Lohuizen. Sinds 2001 schrijft Van Lohuizen als freelance auteur voor diverse theatermakers en gezelschappen.
Suzanne van Lohuizen stierf in de winter van 2019.
nr ![]() |
Vertaler ![]() |
titel ![]() |
personages ![]() |
boekjes ![]() |
jaar ![]() |
taal ![]() |
status ![]() |
---|---|---|---|---|---|---|---|
2 | Van drie oude mannetjes die niet dood wilden | 3 | #502 | 1999 | NL | downloaden | |
Drie oude mannetjes ontvangen een brief die hun wereld op zijn kop zet: deze dag zal hun laatste dag zijn. Aan het einde ervan gaan ze dood, want alle tijd is opgebruikt. Een laatste keer tanden poetsen, krant lezen, haren kammen. Na pogingen aan het oordeel te ontsnappen komt er langzaam een berusting. De dood wordt gepresenteerd als onderdeel van het leven, als iets waar je met anderen over kunt praten, waar je weliswaar bang voor mag zijn, maar wat ook mooie kanten heeft. opvoergegevens: Theatergroep Kwatta / Josee Hussaerts |
inkijken |
boekje €12,50
+ bestellijst
PDF
download
|
|||||
1 | Heb je mijn kleine jongen niet gezien? | 2 | #163 | 1990 | NL | downloaden | |
28 dialogen die elkaar snel afwisselen tussen Kamiel en Staap, die geen echtpaar vormen en toch ook weer wel. Ze gedragen zich alsof ze kinderen zijn, die vadertje en moedertje spelen. Ze verliezen zich echter op zo'n verbazingwekkende manier in het spel, dat hun verbeelding realiteit lijkt te zijn. De tekst won de Taalunie Toneelschrijfprijs 1992. |
inkijken |
boekje €12,50
+ bestellijst
PDF
download
|